Ağlamayı Yıldızların Sustuğu Sensiz Bir Gecede Öğrendim

Ağlamayı;
yıldızların sustuğu sensiz bir gecede öğrendim,
yaralıydı saatlerim,
sızısı içimi çiziyordu.
Sarhoşluğum;
bir bahar gününden kalmaydı bir bahar;
artık düş, artık resim...
Tedirgindim,
ağlamaklıydım,
artık yalnızdım,
uslandım.
Ahh!
Bir geliversen bir bahar akşamında yağmurlarda ıslansak,
uzatıversen ellerini,
ama gittin.
Gittin ve bittim.
İçimdeki sessizliği gülüşün bozuyor,
kulaklarımdaki kaldırımlar;
aşinasıyım bu kaldırımların.
O;
mekansızların sefil sancısı,
ben se;
hasret zincirlerinin değişmez halkası.
Ağlamayı yıldızların sustuğu sensiz ama yağmurlu bir gecede öğrendim...

Facebook'ta Paylaş Twitter'da Paylaş Google Plus'ta Paylaş

Swt Bilişim Hakkında

Bu Blog Yarım Kalan Sevdanın Hatırasına Açılmış Olup Olay Kahramanının Rahatsızlığı Nedeniyle Amaç ve Gayesi Dışına Çıkmak Zorunda Kalmıştır ve Paylaşım Platformu Olarak Ana Fikrini Değiştirmiştir